Het volhouden houdt een keer op, want het put je energievoorraad uit....en dan loopt je emmer over...of je raakt uitgeblust, opgebrand, 'give it a name'.

Volhouden gaat op Wilskracht en is een andere drijvende kracht achter je daden dan vanuit passie en plezier. 

Als je iets moet volhouden (ergens in vol-harden), dan is de maat ook een keer vol... genoeg=genoeg en als jij niet tijdig op de rem trapt, dan gaat je lijf dit zelf regelen...en dan ontstaan er fysieke klachten .

Je gedachten & gevoelens komen en gaan.

Je lijf heb je altijd bij je waar je ook gaat.

Omdat je je lichaam altijd bij je hebt, loopt je lichaam altijd wat achter ten opzichte van het mentaal-emotionele deel in het verwerken van vervelende dan wel traumatische ervaringen, zelfs als je het idee hebt dat je er psychisch wel klaar mee bent.

OverLeven 

Je dacht het alles een plek te hebben gegeven.

"zó, dát hebben we ook weer opgelost ....what's next?"

.....maar dan ...een paar weken, maanden of zelfs jaren later overvalt je een moeheid die je niet kunt plaatsen bij je dagelijkse activiteiten.

Moe! Moe! ennn nog eens Moe.....alsof er een zware deken op je valt die het opstaan belemmert. 

Dit is Overleven i.p.v. Leven en dat kost uiteindelijk veel, heel veel energie en werkt uitputtend. 

Op Dat moment start je noodgedwongen met je fysieke rouwproces. Je kunt er niet meer omheen en "móet" wel aan de slag met het je verlies een plek te geven.

"Rouw is de achterkant van Liefde."

Manu Keirse noemt het rouwarbeid met rouwtaken.

Ik vind dat mooi verwoord, want rouwen en tegelijkertijd je leven hervatten doe je namelijk niet even. 

Het is echt werken aan jezelf, gepaard gaand met hier een traan en daar een lach.

Stay with the pain and sorrow (don't walk away from it), because the Wound is the place where the Light enters you.

~ Rumi ~ 

Soms is het belangrijk de pijn, het (fysieke) gevoel van een verlies te doorvoelen alvorens je het kunt laten smelten en verweven met je leven.

In order to heal it, you need to feel it.